Barstjes
Mijn gedachten gaan terug naar een uitspraak wat ooit lang geleden een jong mensje vriendinnetje tegen mij zei; ‘een kopje kan breken, deze kun je lijmen maar de barstjes blijven’. Ik denk dat zij met deze uitspraak van haar oma, gelijk heeft.
Er wordt wel eens gesproken over ‘life gos on’ uiteraard, je ademt in en weer uit en voor je het weet is er weer een jaar voor bij gevlogen.
Met een opvoeding van moederskant om geen verdriet te tonen, nergens over te praten laat staat in huilen uit te basten stapelde ik alles op en vloog door het leven met een steeds zwaardere rugzak, maar alles ging goed als men aan me vroeg hoe het was.
Je hebt tenslotte een gezin dus je moet door en zorgen en vooral dus je verdriet en emoties ver weg stoppen.
Mijn vader overleed in 1995 aan de gevolgen van mijn ergste vijand ‘kanker’ op 56e jarige leeftijd op de 1e verjaardag van onze jongste, ik kon het allemaal niet bevatte, wat een verdriet bij de familie dus ik moest troosten, zorgen, regelen en steunen.
Nu was mijn band enorm sterk met mijn vader en het besef dat hij er niet meer was kwam ruim na een jaar, het sneed als een mes door mijn hart, door mijn ziel… met hem stierf er een stukje van mij mee.
Ik veranderde wat maar probeerde me staande te houden, het is niet niks een vader te moeten verliezen.
Wel moet ik eerlijk zeggen kwam er een einde aan de lange zeer lange tijd van touw trekken van mijn ouders wat zelfs door speelde tot hun kleinkinderen.
Mijn moeder was verlost van haar kwelgeest van wie ze altijd had gehouden maar waar er na een huwelijk met 3 kleine kinderen een einde was gekomen door de jaren 70.
Mijn moeder probeerde steeds vaker op die voorgrond te komen, ik kon haar gedrag niet handelen en het gemis naar mijn vader werd erger en erger.
Niets was waar van de gezegde, het slijt!
Zij die mij eigenlijk nooit kon verdragen omdat ik op hem leek, hij die haar net als ik in de ‘steek’ had gelaten, bij mij niet door de jaren 70 maar door dat ik zo graag bij mijn vader wilde zijn en zij daar letterlijk alles aan had gedaan juist dat te voorkomen met alle gevolgen van dien.
Adem in adem uit ging ik verder, alle bergen ging ik op en alle dalen vocht ik tegen of zweeg er over, leerschool van moederskant.
Maar dan gebeurd er iets wat ik zelf aan heb voelen komen, een hartinfarct.
En lig je tijdens de examenuitreiking in 2011 van je jongste kind aan toeters en bellen in het ziekenhuis. Goede zorg daar dat dan weer wel.
Ik herpak me zo goed als ik kan, blijkbaar was het mijn tijd nog niet om te gaan.
In 2012 wordt ik in eens gepakt met diabetisch, dat blijkt dus helemaal geen griepje te zijn zoals vele wel denken en het wordt voor mij een heuse strijd om dit te accepteren en hoe er mee om te gaan. Ik wil er vanaf en zal dan ook vechten om dit te winnen, winnen is nogal mijn ding en hoeft per definitie niet altijd negatief te zijn. Het is voor mij altijd een vorm van overleven geweest in deze kei harde wereld waar ik groot moest worden.
Gelukkig is mijn opa er altijd geweest, kwiek goed van geest en modern, mijn vader leek op hem en ik dus ook. Het was voor hem allemaal niet makkelijk, 2 zoons en je vrouw overleven maar ook hij ging alle bergen op in zijn leven en de dalen nam hij voor lief.
Hij was blij dat de levende zoon na 40 jaar weer thuis kwam maar was boos dat van zijn 3 kleindochters er 1 hem onverschillig lag evenals 3 van zijn achterkleinkinderen, deze zag hij niet. Trots was hij vooral op 1 van zijn achterkleindochters, daar kon hij mee lezen en schrijven en zij was dan ook vaak bij hem en ik kon daar enorm van genieten als zij weer eens op een komische manier tegen elkaar op aan het boksen waren.
Opa beren sterk, graag in de belangstelling werd heel klein toen ik hem in 2012 hem moest vertellen dat mijn zus, zijn kleindochter mijn grootste vijand tegen was gekomen en dat ze eigenlijk niks meer voor haar konden doen.
Hij werd zwak en ziek maar met ziekenhuis in en uit konden ze niks vinden behalve dat het een oude man was.
100 dat zou hij vieren bij van der Valk met iedereen die hij lief had, helaas was mijn zus op dat moment in het ziekenhuis en kon er niet bij zijn.
Na zijn verjaardag ging hij bergwaard af, hij at niet tot nauwelijks en met zijn medicijnen gebruik leidt hij een ieder om de tuin, hij was er klaar mee, klaar voor…
Een kleinkind overleven dat wilde hij niet, dus ik kreeg instructies hoe en wat met zijn uitvaart.
Januari 2013 overleed hij in de goed verzorgde instelling van Aafje, de hele week waren we alle bij hem geweest, elke minuut van de dagen, moeilijk om te zien hoe hij achteruit ging zoveel respect voor mijn opa. Aan elke negatief zit ook iets positiefs … mijn zus was er ook steeds bij. Maar ik kreeg door dat hij niet weg kon gaan als we maar op zijn lip zaten, opa hield niet van afscheid nemen. Op een ogenblik toen we er alle niet waren mocht hij eindelijk gaan.
Mijn zus werd steeds zieker dus was ik samen met mijn dochter veel bij haar, waardeloos de grote afstand. We hebben veel gepraat, uren achter elkaar, nachten met elkaar door de telefoon of bij haar thuis maar dat nam de angst niet weg haar te moeten verliezen. Zij lijkt op opa en dus op mijn vader en ik dus op haar.
Voelde me net één van de laatste Mohawk als zij er niet meer zou zijn.
De strijd tegen mijn vijand was niet te winnen en hebben we 6 mei 2013 afscheid van haar moeten nemen, net een maand 48 jaar.
Wat dit met je doet is met geen pen te beschrijven,
Weer een stukje van mijn ziel, van mijn hart is mee gestorven en de dalen worden dieper. De uitspraak, ‘’het komt wel weer goed’ telt helemaal niet, nee het komt niet meer goed de verliezen worden niet ongedaan gemaakt en drukken op mijn overgebleven hart en ziel, de pijn snijdt wederom als een mes door me heen.
Steun en toost van de omgeving was er genoeg maar van wie ik het nodig had was er niet en met de scherpe woorden raakte dit mij diep, verslagenheid, troosteloos, vertrouwen verdwenen. Gesprekken sloegen niet aan en ik voelde me steeds verder zakken in de poel desonheils.
Eind 2013 werd ik getroffen, geheel onverwachts door een Tia, halfzijdig verlampt wat gelukkig snel weg trok. Toeters en bellen in het ziekenhuis stonden me weer te wachten, ik wist niet eens dat men zoveel onderzoeken, testen en gesprekken kon hebben in een ziekenhuis. Bloedplaatjes te hoog, ijzer waarde te laag een combinatie waar door ik juist bloedpropjes aanmaak en af moet wachten waar die dan nu weer heen willen schieten.
Ik had de laatste periode beseft dat ik alleen nog op mij zelf kon vertrouwen, maar ook dit ging nu niet meer en het was of de grond onder mijn voeten weg schoof.
Ik was veranderd, ja klopt
Ik ben verslagen
En niets zal ooit meer het zelfde zijn
Tijd heelt geen wonden
Je moet als je wil gewoon blijven ademen
Het gemis naar hen die niet meer bij me zijn wordt alleen heftiger evenals de eenzaamheid ook al ben je in een kamer met heel veel mensen.
Na al die jaren brak het los, huilbuien en somberheid, mijn hemel wat kan een mens verdriet hebben.
Ik kan me niet herpakken hoewel de ene dag beter gaat als de andere.
Ik heb nu geleerd dat je mag huilen maar ik weet ook dat dit niet altijd gewaardeerd wordt door hen die dicht bij je horen te staan.
De moeilijkste periodes van mijn leven heb ik alleen door moeten maken en dat is me te veel geworden
Het heeft barstjes geslagen zoals in een kopje wat was gebroken en gelijmd is, de barstjes zijn zichtbaar en vooral voelbaar. Ik praat maar lijkt wel tegen een dikke muur waar geen gehoor aan wordt gegeven.
Ik wil niet verwijten, maar ik kan het niet vergeten als er niet over gepraat kan worden….Laat staan vergeven. Ik heb niet een gummetje was het even uit gumt.
Ik kan niet zo maar door gaan of er niets gebeurd is, mijn hele wereld staat op zijn kop en ik kan dit niet alleen. Waar is dan de betekenis in voor en tegen spoed?
Ik hoop dat die barstjes minder zichtbaar en vooral minder voelbaar kunnen worden, maar of dit lukt… geen idee… ik heb geen blauwe jurk aan en sta niet in Tiel.
Samen kom je overal door heen maar dan moet er wel een samen zijn, openstaan voor elkaars emotie en woorden, vertrouwen terug winnen en elkaar troosten.
Moeilijk… vast, gaat dit lukken in een week… nee tuurlijk niet ik ben al blij als het stapje voor stapje lukt
Zal ik geheel weer de oude worden, ik denk van niet en vraag me ook af of dit erg is want was dat 'oude' alles dan?
Het verhaaltje van dat gebroken kopje vol met barstjes na dat het gelijmd was van dat jonge mensje vriendinnetje, het houd me gedachte bezig maar ben wel dankbaar na haar om dit toen ooit lang geleden met mij te willen delen.
Jaq
