Een emotionele week achter de rug, een mens weet van te voren niet hoeveel tranen je kunt laten vallen.
Ik weet zeker dat Margret mee heeft gekeken naar haar uitvaart en trots en tevreden is geweest.
Al die mensen, allemaal voor mij zal ze vast uitgesproken hebben, en; als ze nu allemaal maar wel wat aan Amnesty hebben gegeven is het goed.
Het was ook een week van weerzien,
Fijn om Ed en Mirjam na al die jaren terug te zien, voelde vertrouwd
en ook Ingeborg, we leunden en steunde elkaar
Maar ook mijn moeder na 17 jaar, een weerzien wat er aan zat te komen
een weerzien wat eenmalig was en blijft als het aan mij ligt.
Een week van ontmoeten al had ik hen op de verjaardag van Margret al voor het eerst gezien,
Marloes, wat een lieverd
Karin en haar gezin, wat een gezellige boel
Francien en Els, wat een zalige creabeas
Het leven moet door, gaat door
zonder onze Margret
Het zal stil worden
Het zal nog wel vaker een tranen festijn worden
maar we gaan door
Dankbaar om de herinneringen die zij achter heeft gelaten
maar het zal stil worden!
Leo las zeer moedig hun verhaal in de grote en volle aula,
hoe ze o.a elkaar hadden leren kennen
Af en toe een slok water om zijn tranen te bedwingen
Melissa las mijn gedicht en bedankje aan Leo
Cora had een bijzonder levensloop over Margret voorgelezen
en Willem was de laatste in de rij met zijn overdenking
Muziek was er van U2 en Bette Midler met het kippenvel nummer, The rose
Toch had het ook wel wat voor Margret geweest om Beast of burden te laten draaien.
Het leven zal nooit meer het zelfde zijn,
Het zal stil worden
zonder onze Margret
—————