De tranen blijven het gemis wordt erger.
7 weken ben je hier niet meer,
Het is stil.
De tranen blijven af en toe komen
Het gemis wordt erger en dat voel ik tot op mijn ziel
Je naam en nummer staan nog in mijn telefoon geprogrammeerd
Soms zonder stil te staan dat je er niet meer bent, wil ik je bellen
Even je stem te horen, mijn grote zus
Even bij te ‘beppen’ zoals wij dat als zussen deden
Elke week leg ik 3 bloemen op de uitstrooiplek
Waar we opa een week na jou uit hebben gestrooid
Voor jou, opa en papa
Jouw nieuwe plek is te ver van mij vandaan
Misschien beter anders zou ik elke dag even bij je staan
Dit keer ga ik wel door met mijn leven
Maar neem het verdriet met mij mee
Ik heb lieve vrienden
Waar ik gewoon in tranen mag uitbarsten
Zij hun armen op me schouders leggen
En ik dat dit keer accepteer en zo waardeer
Voor jou zet ik Amnesty voort
Ben lid en ga ook met de bus rond
Ik wil jou gedachtegoed in eren houden
Al is het maar in een kleinere vorm
In mijn slaap zie ik je steeds zoals de laatste keren hier op aard
Beide armen opengeslagen om me te knuffelen
Blij dat ik er was, me hand vast handen een lach op je mond
Marsmannetjes taal te praten, we daar samen enorm om moeten lachen
Ooit, ooit zien we elkaar weer terug en weet ik dat je weer je armen wijd open zal hebben
en een lach op je mond
Liefst, je zusje
—————